🌺බැද්දේ කුමරිය 🌺

🌺බැද්දේ කුමරිය🌺

(27 වෙනි කොටස )

https://www.facebook.com/groups/2653780434897311/permalink/3085531778388839/

මම කාමරයේ ඇඳේ ඇල වී ගෙනම මීට පෙර මෙම කාමරයේ නිදාගත් පෙර දින, සිදුවු දේ මෙනෙහි කළෙමි. මීට ප‍්‍රථම මෙම ගෙදර මා නැවතුන දවසේ සුනිලාගේ මූණේ තිබුණ සුන්දර බව, සිරියාවන්ත හිනාව, ආදර බැල්ම, අද කිසිදෙයක් නැත. අද ඇය මට මූණ නොදී මඟ අරිමින් හිදියි. ඇය ඇගේ අනාගත සැමියාට අවංක කෙනෙකු වීමට දැන්ම තියාම සැරසේන හැටි..... මීට ප‍්‍රථම මා මෙහි නැවතුන දවසේ රෑ, සුනිලා වතුර වීදුරුවක් රැගෙන මේ කාමරයට ආ ආකාරය මට මැවී පෙනෙයි. මම මෙපමණ වේලාවක් බලා සිටියේ අද ද ඇය මේ කාමරයට ඒවි යැයි සිතායි.... නමුත් අපි දැන් මේ කාමරයට පැමිණ පැය භාගයක් ඉක්ම ගොස් ඇතත් ඇය කාමරයට නොආවාය. අද සිරිදාසත් මේ කාමරයේ සිටින නිසා, ඇය නොයෙනවා වෙන්න ඇති.... මම කර උස්සාගෙන කාමරයේ දොර රෙද්ද අතරින් ඇය ඒ දැයි තවත් බලා සිටියෙමි.....

තවමත් මැද සාලයේ කුප්පි ලාම්පු එළියක් දිස්වේ.... සුනිලා තවම නිදි නැති බව එයින් හැඟේ....... මම ඇඳේ කෙලින් වී මේසය උඩ බැලූවේ, අපට බීමට වතුර විදුරුවක්, ඇය වේලාසන වත් එහි තියා ගොස්ද කියා සැක හැර ගැනීමටය........ නමුත් අද මේසේ උඩ වතුර එකක් නැත...එහි ඇත්තේ කුප්පි ලාම්පුව පමනි.... මලානික කුප්පි ලාම්පුවෙන් විහිදෙන එලියෙන්, අවට ඇති බඩුවල සෙවනැලි බිත්ති මත වැටී එහෙ මෙහෙ නළියති...... කුප්පි ලාම්පුව වටා කුරුමිණියෙක් කර කැවෙමින් දඟලන්නේ...., මම සුනිලාට කැමැත්තෙන් ඇය වටා කැරකෙන ලෙසය....ඔහු ඒ එළියට ආසාවී ඒවටා කරකැවෙන්නේ ඒ දැල්ලෙන් පිච්චි මැරි යන්නටය. මමත් අනුන්ට අයිති දෙයකට ලොභ වි ඒ වටා දැවටෙමින්, මගේ ජීවිතය විනාශ කර ගන්නට දඟලන්නේ ඒ කුරුමිනියා ලෙසය. ..... මම ලාම්පුව දෙස බලා සිටියේ අරමුණක් නැතුවමය.

මගේ මුවට තද වතුර පිපාසයක් දැනුනි.....ඒ සමඟම සුනිලා දැක ගැනිමේ ආශාවක්ද් ඇති වි‍ය. ඇය තවම නිදි නැති බව සාලයේ දැල්වෙන කුප්පි ලාම්පු එලියෙන් කියවේ.....

දිය පිපාසයකින් සිටි මම , කුස්සියට ගොස් වතුර එකක් සුනිලාගෙන් ඉල්ලා ගත යුතු යැයි සිතුවෙමි ....., මට ඒ දැනුණු ක්ෂණික සිතිවිල්ලත් සමගම, මං ඇඳෙන් නැගිට කාමරයේ දොර ලඟට ගොස් දොර රෙද්ද මෑත් කර මැද සාලය දෙස බැලුවෙමි . කිසිකෙනෙක් එහි නැත. ජුවානිස් බූරු ඇඳේ සිට, ගොරවන සද්දය මුළු ගෙය පුරාම විහිදෙයි....පාල අපේ කාමරය ඉදිරිපිට බුරු ඇදේ නිදිය. මම හෙමිහිට , ඉස්තෝප්පුවේ ඇර තිබුන දොරෙන් ඇතුළු වි, මැද සාලය හරහා හෙමිහිට ගොස්, ගෙට අල්ලා තිබුණ කුස්සියට කර පොවා බැලුවෙමි .... සුනිලා එහි කිසියම් කටයුත්තක් කරමින් මට පිටුපා සිටගෙන සිටියාය. ඇය මා මෙහි ආ බවක් නොදනී. ඇය උදේට, අපට කන්නට යමක් රෑම ලෑස්ති කරන බවක් පෙනේ...

‘‘සුනිලා.‘‘ මා හෙමින් එළියට නෑසෙන සේ ඇයට කතා කළෙමි. ගැස්සී පිටුපස බැලූ ඇය පුදුමයෙන් මෙන් මා දෙස බලා,

‘‘ඇයි අයියේ... මොනවත් ඕනද?’’

‘‘මට වතුර එකක් දෙනවද රෑට නිදා ගන්න ගිහාම මට වතුර බොන්න ඕන වෙනවා.....‘‘

‘‘අනේ..... මට අමතක වුණානේ අයියට වතුර එකක් තියන්න. ඉන්න අයියා මං දෙන්නම්....‘‘

‘‘සුනිලා ගොඩක් වෙනස් වෙලා ඉස්සර වගේ නෙමේ.... මාත් එක්ක තරහින් ද සුනිලා ඉන්නේ.‘‘

‘‘අනේ නෑ අයියා...... මං මොකටද අයියා එක්ක තරහ වෙන්නේ....?‘‘

සුනිලා සිනාසී මා අතට වතුර වීදුරුවක් දෙන ගමන් කීය.

‘‘මං මේ ගමන ආවේ සුනිලත් එක්ක විශේෂ දෙයක් කතා කරගන්න හිතලා..... ඒත් දැන් ඒ දේ කියන්න පරක්කු වැඩයි කියලා හිතෙනවා....‘‘

‘‘මොකද්ද අයියා විශේෂ දේ.‘‘ ඇය පුදුමයෙන් මෙන් ඇසීය.

‘‘ මම කියන්න ආපු දේ කිව්වා කියලා ,සුනිලා හිත කරදර කර ගන්න එපා....නිකමට තකහනියක් මෙහෙ ආපු නිසා, කියන්න ඕනේ කියලා හිතුනා...."

"මොකක්ද අය්යා ඒ....කියන්න මට දැනගන්නත් එක්ක..."

"අපේ තාත්තයි, අක්කයි මට ජයන්තිව විවාහ කරදෙන්න හදනවා.....ඒත් මම ජයන්තිට කැමති නෑ... කාලයක් සුනිලව ලඟින් දැන හඳුනගෙන තිබුණ නිසා මට හිතුනා සුනිල කැමති නම් මාව කසාද බදින්න ,මට ගෙදර අයගෙනුත් අහල සුනිලව කසාඳ බැඳලා කොළඹ එක්ක යන්න.....‘‘

මම කිව් දෙය අසා ඇයගෙ මූණ එක පාරටම වෙනස් විය. කට ඇදවී, ඇහිබැම නැටවී ඇස් වලට කදුලු ආබවක් පෙනින...ඇය වහා අතකින් මුහුණ වසා ගෙන බිත්තිය පැත්තට හැරිණි.

‘‘ඇයි සුනිලා කතා නැත්තේ.‘‘

ඇය හෙමිහිට අඩන බවක් මට දැනින.

ඇය හිටි විදිහටම ඉඳ ගෙන කතා කරන්න පටන් ගත්තේ නහය බර වුණු හඬකිනි.

‘‘දැන් අයියා පරක්කු වැඩියි.... තාත්තලා මඟුල් තීන්දු කරවලා අහවරයි නේ....එන මාසේ මැද අපි බදිනවා.....අපේ මඟුලට එන අයට බුලත් දීලත් ඉවරයි ....‘‘

‘‘කමක් නෑ සුනිලා. සුනිලට හොඳ දෙයක් වෙනවනම් මාත් කැමතියි..... පාල මට කිව්වා සුනිල බඳින්න යන කෙනා ගැන....‘‘

‘‘ මගේ ලොකු කැමැත්තක් තිබුනේ නෑ එයාව කසාඳ බදින්න... තාත්තටයි, අයියයි අක්කටයි ඕන විදිහට තමයි හැමදෙයක් ම සිද්ධ වෙන්නෙ.... ඒ කෙනාගෙ ගතිගුණ නම් ගොඩක් හොදයි ..."

‘‘එහෙනම් කමක් නෑ.... සුනිලා එයාව කසාඳ බැඳල හොඳින් ඉන්න. මගෙනුත් සුභ පැතුම්...හැබැයි මම පොඩි තෑග්ගක් ගෙනාවා...ඒක නම් එපා නොකියා ගන්න ඕනේ.....‘‘

"ඇයි අය්යා හවසත් මට ඇදුම් වගයක් තෑගි දුන්නනේ..."

"ඒවා නෙමේ...සල්ලි වගයක්...සුනිලා ඒ සල්ලි මඟුලට ගන්න...එහෙම නැත්තම් පොතක දාලා තියාගන්න .."

මම කොහොමද අය්යගෙන් සල්ලි ගන්නේ.....?

"එහෙම නෙමේ....මම කැමැත්තෙන් දෙන දේ, සුනිලාගෙ මඟුලට ගන්න තියාගන්න ....මේක මගෙන් තෑග්ගක් ...."

"බොහෝම ස්තුතියි.. අය්යා හිත හොදින් දෙන දේනේ මම ගන්නම්..

"මම ඔයාගේ කසාඳයට සුභ පතනවා සුනිලා ....මම යන්නම් නිදාගන්න ..."

කාමරයට ආ මම, නින්දට ගියේ හිතේ දරා ගන්න බැරි තරමේ වේදනාවකිනි.....සුනිලා, මට පෙනි පෙනි අහිමි වි ඇත....මගේ පමාව මගේ පසුතැවිල්ලට හේතුවය....

සුනිලා කොළඹ සිටි කාලයේ ඇය මට කැමති බව, දැනුනත්....ඇය මගේ අක්කා නිසා වෙනස් වෙන්නට ඇත....මගේ අක්කා මම ජයන්ති කසාඳ බදින්න යන බව ඇයට කියා, සුනිලාගෙ හිතේ මා ගැන තිබුන කැමැත්ත නැති කරන්නට ඇත....යමක් කමක් තේරුම් ගන්න පුලුවන් සුනිලා ....අක්කා ගමට ලියුමක් එවා ඇය ගමට පිටත් කර හැරිය හේතුව නිසාම, ඇයගෙ හිතේ මා ගැන යම් කිසි කැමැත්තක් තිබුනා නම්, එයත් මාව අත් හරින්නට හේතු වන්නට ඇති. ....සුනිලා ගම ඇවිත් මාස ගානක් යනකම් මම ඇය බැලීමට නොආ නිසා, ඇයගේ හිතේ යම් කිසි හැගිමක් මා ගැන තිබුනා නම්, එයත් නැති වන්නට ඇත. කෙසේ නමුත් සුනිලා දැන් විවාහ වන්නට සැරසෙන නිසා, මම ඇය ගැන මතකය සම්පුර්ණයෙන්ම හිතින් අත් හැරිය යුතුයි.

සුනිලා ද ඇය විවාහ වෙන්න යන කෙනාට කැමති ඇති.... ඒ නිසානේ එයාගෙ ගතිගුණ නම් හොඳයි කීවේ......ජීවිතේ හැම දෙයක් ම සිද්ධ වෙන්නෙ අපි පතා ගෙන එන විදිහටය.... අප කර ඇති පව් පින් අනුව අපේ ධෛර්යය තීරණය වෙයි.... දැන් මම මගේ හිත හදාගත යුතුය....ඔව්..එය කල යුතුයි .....බෝහෝ රෑ වෙනකම් ඇය ගැන සිත සිතා ඉද...මට එළිවෙන ජාමේ නින්ද ගොස් තිබුනි.

පසුදින උදේම සිරිදාසත් මමත් නැගිට ලෑස්ති වුණේ කොළඹ බල යන්නටය. පසුගිය දිනක මම මේ කාමරයේ නිදා උන් දින, සුනිලා කාමරයටම පැමිණ ජනෙල් ඇරදමා තේ පිළිගැන් වූ ආකාරය, මගේ හිතේ මැවී මැවී පෙනී මැකී යන්නට විය.

අද අපට උදේ තේ කාමරයට නොලැබිණ. සිරිදාසත් මමත් විගහට ගෙයින් පිටතට ගොස් මූණ කට සෝදා ගෙන පැමිණ ඇඳුම් ඇඳ ගත්තෙමි.

‘‘මහත්තයා එන්න තේ බොන්න.‘‘

ජුවානිස් පැමිණ අපට කතා කළේය.

"අද වේලාසනම යන්න ද හදන්නේ මහත්තයාලා .... අපි හිතුවේ තාම නිදි කියලා"

ජුවානිස් අපට තේ කෝප්ප පිළි ගැන්වූවේය. සුනිලා තාම මට අද උදේ දකින්න නොලැබින. තේ සාදා එය ජුවානිස්ට දෙන්න ඇත්තේ සුනිලා වන්නට ඇත.

‘‘උදේම ගියොත් හොඳයි ජුවානිස්.... දවල් වෙනකොට අපට කොළඹට යන්න පුළුවන්.‘‘

‘‘ආ... එහෙනම් මං අපේ කෙල්ලට කියන්නම් උදේ කෑම මේසෙන් තියන්න කියලා.‘‘

ඒසේ කියාගෙන ජුවානිස් කුස්සිය පැත්තට ගියේය.

වැඩි වේලාවක් නොගොස්ම අපට ජුවානිස් කෑම කන්නට අඩ ගැසුවේය. උදේ කෑම කන වේලාවේ දී, සුනිලා මේසේ ලඟ ඉඳ අපට කෑම බෙදුවේ කතා බහක් නැතුවමය. ඇගේ මුහුණ වෙනස් වී ඇත. ඇය අඩා ඇති බවක් ඇයගෙ ඇස් දෙකෙන් පෙනේ..... ඇගේ ඇස් දෙක තඩිස්සි වී ඇත. මුහුනේ ඇත්තේ දුක්මුසු බවකි. ඇය කිසිත් කතා බහක් නැතුවම අපට කෑම බෙදයි..... මාත් විශේෂත්වයක් නොපෙන්නවා කෑම කෑවෙමි.

උදේ ආහාර ගෙන මාත් සෝමෙත් ජුවානිස්ට හා සුනිලාට කියා කොළඹ බලා ආවෙමු.

කොළඹට එනතෙක් මම කල්පනා කරමින් ආවේ සුනිලා ගැනය. ඇය ඇගේ අනාගත ස්වාමි පුරුෂයා සමඟ දීග යෑමට, පෙරුම් පුරමින් ඉන්නා ආකාරය, හිතට දැනෙන විට මට දැනෙන්නේ දුකකි. මීට ඉස්සර මා සමඟ සුනිලා කතාබහ කරනා හැමවිටම කොයිතරම් නම් ඇය සතුටෙන් සිටියද?.... ඇය නිතර ම සිනාසෙමින් විහිළු තහලූ කරමින් මා සමඟ හැසුරුණු ආකාරය මතක් වෙද්දී මගේ හිත කීරි ගැහී යයි... මම පරක්කු වූවා වැඩිය. සියලූ ප‍්‍රශ්න නිරාකරණ්‍ය කරගෙන මම ඇය ලඟට යන කලට, ඇය වෙන කෙනෙකුට අයිති වී ඇත..... මං වගේ පව්කාරයෙක් යැයි මට දිගින් දිගටම සිතේ....පවට පින දෙන්නට බැරිය. එය ගිය ආත්මේ පතාගෙන ආ ආකාරයට සිදුවෙන බව තේරුම් ගත යුතුය.

"මොනවද උඹ හූල්ල හූල්ල කල්පනා කරන්නේ...?

"මොනව කල්පනා කරන්නද...පවට පින දෙන්න බෑනේ..."

"පමාව පසුතැවිල්ලට හේතු වේ කියන එක උඹ අහලා තියෙනවානේ....දැන්වත් සුනිලා අමතක කරලා....ඒකිට දෙයියනේ කියලා ඒ මිනිහා බැදගෙන සතුටින් ඉන්න දීපං.. ...උඹ මේ පැත්ත පලාතෙ ආයෙත් එහෙම එන්න ඕන නෑ.... දැන් අක්කා කියන විදිහට ජයන්ති බැදලා සතුටින් හිටපං..."

"අනේ මන්දා බං..."

"මොනවද ...අනේ මන්දා කියන්නේ....එන සෙනසුරාදා අක්කලා කළුතර, ජයන්තිලගෙ ගෙදර යන්න අඩ ගැහුව්වා නේද...? මාත් එන්නම් අපි යමු එහේ...සුනිලගෙ කෑම වලට එහා ඒ ගෙදර කෑම....ආයෙත් මගුල් ගෙදරක ගියා වගේ කෑම ,පැලෙන්ඩ කාලා එන්න පුලුවන්. අපි යමු එහේ...."

ගෙදර ගියත් රැකියාවට ගියත් මගේ හිත සොවින් බර වී ඇත. මා කුමක් කළ යුතු දැයි සිතා ගැනීමට නොහැක. කිසිම දවසක මගේ හිතට ගැහැණු ළමයෙක් ගැන අමුතු ආදර හැඟීමක් ඇති නොවුණත්, සුනිලා දුටු පසු ඇය ගැන ඇති වූ හැඟීම පුදුමාකාරය. කොළඹින් ඈත ගම්බද පරිසරයක ජීවත් වුණ ඇය අහම්බෙන් මුණ ගැසී, මට ඇය ගැන හිත ගිය අයුරු හරිම පුදුමාකාරය...... මීට පෙර ආත්ම භවයක හරි අපි හමු වී හිඳින්නට ඇති. ඒ නිසා වන්නට ඇත, ඇය දුටු විට මගේ හිතේ අමුතු හැඟීමක් කැමැත්තක් ඇති වෙන්න ඇත්තේ..... දැන් සියල්ල අහවරයි. නැවත කිසිදිනක ඇය බලන්න මම ගමේ නොයා යුතු යැයි මා තදින් ම සිතට ගත්තෙමි....

සෙනසුරාදා අක්කලා සමග කළුතර ගොස් ජයන්තිට කැමති වී ඇය කසාද බැදිය යුතුයැයි මම සිතා ගත්තෙමි. මගේ තනියට සිරිදාස ඒ ගමනට කැදවාගෙන යා යුතුයි. ඔහු සිටිනා විට මගේ හිතට සහනයක් ලැබෙනා බැවින්....

සිකුරාදා වැඩ ඇරි....සිරිදාස සමග අක්කලාගෙ ගෙදර ගියේ...සෙනසුරාදා කළුතර බලා යන අදහසිනි.

"අන්න...මාමා ඇවිත්.....සිරිදාස මාමත් ඇවිත්....මාමේ සීයත් දවල් අපේ ගෙදර ආවා..."

අක්කාගෙ දරු දෙදෙනා මා දැක සතුටින් පසුවෙති. මගේ පුතාට දැන් වයස අවුරුද්දකට වැඩිය. ඔහුත් අක්කගෙ දුවයි පුතයි සමග සෙල්ලම් කිරිමට සැරසේ...

"තාත්තා කොයි වෙලේද ආවේ..."

මගේ තාත්තා හිටියට වඩා දැන් කෙට්ටු වී මහලු පෙනුමක් ලැබ ඇත. මගේ බිරිද මාළිගෙ මරණය ඔහුට විශාල දුකක් වු බව කීවේ අක්කයි. අපි පොඩි කාලයේ අපේ අම්මා නැතිවුනා වගේම...මගේ බිරිඳ දරුවා ලැබෙන්න ගොස් නැතිවීම ඔහුට දුකක් වන්නට ඇත.

"දැන් අපි හැමෝම කොහොමද එක කාරෙක කලුතර යන්නේ...?

"මම ආවේ ගමේ උබේසේනගෙ වාහනේ...හෙට අපට ඒ වාහනේන් යන්න පුලුවන් ..." තාත්තා කීය.

කළුතර ජයන්ති බලන්න වගේම, මගේ මගුල තීන්දු කරන්න යන්න, අක්කා, අය්යා තාත්තා , සිරිදාස වගේම ශාන්ත අය්යාගේ අම්මත් ලෑස්ති වී සිටියේ තෑගි බෝග කෑම බීම ලෑස්ති කරගෙනය.

--නැවත හමුවෙමු --

*ප්‍රිසිලා ගොඩහේවා*