💥ගිමන් හරිමි💥

💥ගිමන් හරිමි💥

(38 වෙනි කොටස )

අම්මා ගෙයි එහෙට මෙහෙට කළබලේ දුවමින් කල්පනා කරන ගමන් ම බාප්පා ඇහැරවාගෙන ආවාය.

"අපි දැන් මොකද කරන්නේ.? කොහොමද මේ කෙල්ලව ඉස්පිරිතාලේ ගෙනියන්නේ...."

බාප්පාත් බය වී ඇත.

නොනවත්වා මගේ කොන්ද දිගේ, බඩ දිගේ ඉවසාගත නොහැකි රිදුමක් එද්දී මට තදින් ඇඩුම් එයි......

"ඔයා ඔය නියර දිගේ ගිහින් ,අර කන්ද ගෙදර මහත්තයාටවත් කියලා කාර් එක ඉල්ලගෙන එන්න බලන්න....කෙල්ලට දරුවා හම්බවෙන්න ලගයි කියලා අඩගහගෙන එන්න බලන්න...."

"ඒ මිනිහ හරි බයයි.... අද නම් කීයටවත් පාරට බහින එකක් නෑ මේ රෑ...."

"එහෙනම්.... විලියම්ගෙ ත‍්‍රීවීල් එකටවත් කතා කරල බලල එන්න ,මේ කෙල්ලව ගෙදර තියාගෙන බෑනේ...."

"මිඩ් වයිෆ් කෙනෙක්වත් මේ ලඟ පාත නෑනේ..."

"කෙල්ලේ මෙහෙම ඉදලා බෑ...අපි නියර දිගේ හෙමිහිට පාරට යමු,..පාරෙ යන පොලිස් ජීප් එකක් වත් නවත්වගෙන ඉස්පිරිතාලේට යන්න බලමු. ...."

අම්මා හනිහනිකට, මම දරුවාට ලෑස්ති කර තිබූ ඇඳුම්වලින් ටිකකුත්, මට අදින්න ඇඳුම් රෙදි වගයකුත් බෑගයකට දාගෙන මාව වත්තන් කර ගෙන ගෙයින් එළියට ආවාය. මල්ලිලා දෙන්නා, නියරට බැස බාප්පා වාහනයක් ඇරගෙන එනවාදැයි බලමින් හිදින්නේ ,සැරෙන් සැරේ මා දෙසද බයෙන් බලමින්‍ය. කවදත් මට ආදරේ කරන මල්ලිලා දෙන්නාට මගේ ඇඬිල්ල අසා සිටිමට බැරි ගානය.

මගේ කොන්දේ බඩේ වේදනාව ,රිදිල්ල එන්න එන්නම වැඩි වෙයි.... මට කෙලින් ඉන්නටවත් බැරි තරම් අමාරුය... වේදනාව ඉවසගන්න උත්සහ කරත් එය කටින් පිටවෙන්නේ ඉවසන්න බැරි තරම් සද්දෙන්ය.... මා අඬමින් කෑ ගසද්දී බාප්පා, කළුවරේම ඉවුර දීගේ දුවගෙන එනවා ඈතට පෙනේ.

"වාහනයක් හම්බුනාද....බැරි වෙයිද මිඩ් වයිෆ් නෝනට පනිවිඩයක් අරින්න ...?

"කොහේද එකෙක්වත් වාහනය ඉල්ලන්න තියා කතා කරන්නවත්, ගෙවල් වල දොරවල් අරින්නේ නෑ....ජි වි පි එකෙන් කියලා හිතාගෙන වෙන්නැති ...ගෙවල් ඇතුලට වෙලා ඉන්නවා ලයිට් එකක්වත් දාන්නෙ නැතුව.... මිඩ් වයිෆ් නෝනා ඉන්නෙත් බස් හෝල්ට් හතරක් පහක් දුරනේ....කොහොමද මේ රෑ ඒ ගෙවල් හොයාගෙන යන්නේ....."

"උන් හිතනවා ඇති ඔයා ජේ.වී.පී. එකෙන් හරි හමුදාවෙන් හරි කියල, ඒකයි දොරවල් අරින්න නැත්තේ....දැන් මොකද අපි කරන්නේ...."

"මොනව කරන්නද... වෙඩි කන්න හරි මේකිත් අරන් පාරට යන්.... අම්මා මා වත්තන් කරන් ඕවිටෙන් කුඹුරට බැස නියර දිගේ මා වත්තන් කරගෙන යයි. බොහෝම අමාරුවෙන්, අම්මාගේ වාරුවෙන් හෙමිහිට ඇවිදගෙන අපි පාර පේන තෙක් ආවෙමු.

"පොඩි එකාට කියන්න ඔය ඕවිට කෑල්ලෙන් පැනල ගිහින් මාලා නැන්දට, පාරේ බස් හෝල්ට් එක ලගට එන්න කියන්න කියලා....අපි බස් එකක් එනකම් එතන ඉන්නවා කියන්න...."

අම්මා කලබලේ බාප්පාට කීයයි.

අපි පාර දිගේ හෙමිහිට ඇවිදගෙන බස් එක නවත්වන කඬේ ලඟට වෙනකම් ආවේ මම කෙදිරි ගාමින් අඩද්දීමය.

මුළු පළාතෙම හතරවටේට ඇත්තේ මහ කරුවලකී....ගස්වැල් සුළං පොදක් නොවැදි බුම්මාගෙන, අත පය දිග හොල්මන් ලෙස කරුවලේ පෙනේ....ඈතින් බස්සන් දෙදෙනෙක් තරගෙට හූම්...කියයි. වෙලේ කැලේ රැහැයන්ගේ හඩත් මගේ සිහින් ඇඩිල්ලත් ඇර වෙන සද්දයක් වටපිටාවෙ නැත. වෙනදාට නොකඩවා වාහන යන එන මහ පාරේ අද එක වාහනයක් යනවා එනවා දකින්න නැත. පාරේ මිනිසුන් කවුරුත් පේනතෙක් මානෙක නැත.

මගෙත් වෙලාව,.. අද වගේ දවසකම, ඇයි මට විලිරුදා ආවේ.....මට දරුවා හම්බවෙන්න දින දී ඇත්තේ තව සුමානයක් ඉදිරියටය....අනේ දෙවියනේ මට මොනවද මේ වෙන්න යන්නේ....දරුවා හම්බවෙන්න මට ඉස්පිරිතාලේට යන්න බැරි උනොත්, මම මගදි මැරෙයිද....මගේ කුළුදුල් දරුවට කරදරයක් වෙයිද...? මගේ සුමිත් මේ කිසිත් නොදැන තවමත් නුවරය.....මට නානා ප්‍රකාර දේ හිතට එයි. ඒ අතරින් සැරෙන් සැරෙට ඉවසාගත නොහැකි වේදනාවන්ද එයි...

මාගෙ කොනදෙන් එන රිදිල්ල, ඉවසාගෙන සිටිය නොහැකි තරම්‍ය. පාරේ බලූ බල්ලෙක් නැතිය.

අම්මා මල්ලි අතේ ඇරපු පණිවිඩය ලැබී මාලා නැන්දා, ගෙවල් වල වතු උඩින් පැන බස් නැවතුමට ආවේ කළබලේමය.

"අප්පේ....ඉදලා ඉදලා මේකිට අදම විලිරුදා හැදිලා නේද...? දැන් මොකද කරන්නේ...?

"බස් එකක්, වාහනයක් පේන තෙක් මානෙක නෑ අක්කේ.....මට තේරෙන්නෙ නෑ මොකද කරන්නෙ කියලා ...මටත් බයේ බැරුව උඹට පණිවිඩය ඇරියේ....."

"එහෙනම් ඔය කඩ කෑල්ල ඉස්සරහින් කෙල්ලව වාඩි කරවපං.... මේකිට හොදටම අමාරුයි වගේ....ඔය බෑග් එකේ තියෙන රෙද්දක් දාලා බිම වාඩි කරවපං....."

"අනේ අම්මේ...මට ඉන්න බෑ...මට අමාරුයි අම්මේ...මාව මැරෙන්න එනවා අම්මේ....ආ...ආ..."

අම්මා හා මාලා නැන්දා සමග මම හංදියේ කඩ කෑල්ල ලග වාඩිවි සිටියේ කොයි වෙලේ හො පාරේ යන වාහනයක් එනතෙක්‍ය. හතර වටේ මහ ඝන අන්දකාරය මිස වෙන යමක් පෙනෙන්න නොමැත.

"වාහනයක් පේන තෙක් මානෙක නෑ....ජ්විපි එකෙන් ආවොත් අපි හතර දෙනාටම වෙඩි තියලා දායි ...පාරට එන්න එපා කියලා තියෙද්දි මහ රෑ එළියට ආවා කියලා ....ආයෙත් කතාවක් නෑ.....කඩේ මුදළාලිට කතා කරලත් වැඩක් නෑනේ...අපි වාහනයක් එනකම් ඉමු...වෙන මොනව කරන්නද...මේ භිශන සමයේ හැමෝම ඉන්නේ බයෙන් ...."

කඩේ ඉදිරිපිට වාඩි වි ඉන්න මගෙ කෙඳිරිය, ඇඬිල්ල ඇසී කඬේ ඇතුළත කුටු කුටුවක් ඇසුණත් ඔවුන් දොර ඇරියේද නැත.

"ඔයා කොයි වෙලේ හරි, පාරේ යන වාහනයක් නැත්නම්, පොලිස් ජිප් එකකටවත් අත දාන්න.... කෙල්ලට හොඳට ම අමාරුයි. අම්මා ටෝච් එකක් අතේ තියාන අපට එළිය දෙමින් සිටින බාප්පාට කීයයි.

"කොයි වෙලේ ජේ.වී.පී. එකෙන් ඇවිත් අපි හතර දෙනාටම වෙඩි තියයිද දන්නෑ.....ගෙවල් වලින් එළියට බහින්න එපා කියපු දවසේ, ඒක අහන්නෙ නැතුව පාරට ආවට...."

"අනේ..දෙවියනේ අද පාරේ බස් එකක් යන්නෙ නැති හැටි... . බලන්න කිසිකෙනෙක් පාරේ යන්නෙ නෑනේ කෙල්ලගේ කරුමෙ තමයි, අදම විලිරුදාව හැදුනනේ...."

"අනේ අම්මේ මට ඉන්න බෑ අම්මේ......මට අමාරුයි ... මං කළුවරේ කඬේ දොරකඩ වාඩි වී සිටි තැනම බිම් ඇලවුනේ මම කලන්ත වන්නට එන බවක් දැනීය....ඒ සමග.... මගේ කකුල් දෙක අස්සෙන් වතුරක් ගලා එනවාද දැනින....ඒ සමග ඉවසාගත නොහැකි අමාරුවක් සමග යමක් එළියට එන්න දගළනුද දැනේ........ මම කරුවලේ කඩ කාමරය ඉදිරිපිට මරහඩදී කෑ ගැසුවෙමි ..... මම කළුවරේ කඩ කාමරය ඉදිරිපිට ඇලවි සිටියේ බොහො අමාරුවෙනි. අම්මාත්, මාලා නැන්දාත් මාගේ ලග වාඩිවි මට එක එක දේ කියයි........අම්මා ඒ අස්සේ මා මෙන්ම අඩයි...

"අනේ....දෙවියනේ ... දුවේ දරුවා එළියට එනවා වගේ....අක්කේ ඔය මල්ලෙ තියෙන රෙද්ද බිමට එළපං....සරත් ඔය ටෝච් එක දෙන්න....දරුවා හම්බවෙන්න යන්නේ....දැන් කතුරක් එපෑ පෙකනිවැල කපන්න ...මොකද කරන්නේ....සරත් ඔය කඩේ ඇතුලේ ඉන්න මුදලාලිට අඩගහලා විකුනන්න තියෙන කතුරක් හරි ඉල්ල ගන්න...වෙන කරන්න දෙයක් නෑ....

"අම්මේ...අම්මේ...මට ඉන්න බෑ අම්මේ.....අනේ අම්මේ...." මාලා නැන්දා හා අම්ම මට කරුවලේ ටොච් එක ගහගෙන, කඩ කාමරය ඉදිරිපිට පහසුවට ඉන්න සලස්සා මගේ දරුවා එළියට ගන්නට උදව් කරයි..."

බාප්පා කඩේ ලෑලි වලට කට තියාගෙන, ඇතුලේ ඉන්නා මුදලාලිට හයියෙන් කතා කරයි....

"තව ටිකක් තල්ලූ කරපන් දුවේ.... අම්මා අඬමින් කියයි.

"මාලෝ... උඹවත් ගේකට ගිහින් කතුරක් අරන් වරෙන් මේ මිනිහගෙ කටේ සද්දෙට කඩේ කවුරුත් දොරක්වත් අරින්නෙ නෑ. ජේ.වී.පී. කාරයෙක් කියල උන් හිතනවා ඇති...."

මාලා නැන්දා කඩ කාමරයේ දොරට හයියෙන් තඩි බෑවේ, බාප්පාගෙ කට හඩට මුදලාලි දොර අරින්නෙ නැති නිසයි.... .

"අනේ මුදාලාලි ....දොර ඇරපං...මෙතන කෙල්ලෙක්ට ළමයෙක් හම්බවෙන්න යන්නේ....මම මේ වංගුවෙ ගෙදර මාලා....අනේ මුදළාලි ඉක්මණට දොර ඇරලා කතුරක් දීපල්ලා, දරුවා හම්බවෙලා, පෙකනි වැල කපන්න විදිහක් නෑ....අනේ මුදළාලි ඉක්මනට දොර ඇරපං....මාලා නැන්දා කඩේ දොර පියන් වලට තදින් ගසයි...."

ඇයගෙ සද්දෙට කඩ කාමරයේ ලෑලි අතරින් දරුවන් පාසැල් ගෙනියන කතුරක් එළියට දුන්නේ මුදාලාලි වෙන්න ඇති...කඬේ මුදළාලිට ඒ තරමට සැකයි...මෙතන වෙන්නේ මොකක්ද කියලා ...

මුදලාලි දුන් කතුරෙන් මාලා නැන්දා මගේ දරුවාගේ පෙකනි වැල කැපුවේ කඩ කාමරයේ දොර ලඟ මා වැතිරී කලන්ත ගතියෙන් ඉද්දීය.... බාප්පා අතේ තිබුණ ටෝච් එක ගහමින් අම්මාටත්, මාලා නැන්දාටත් එළිය දුන්නේය. කෙඳිරි ගාමින් සිටි මගේ වේදනාව අඩු වුණේ දරුවා, බඩෙන් එළියට ආ පසු යැයි මට සිතේ....

ඉස්පිරිතාලේ ගෙනියන්න ගෙනත් තිබුණ රෙදි බෑගය ඇර , බාප්පා අම්මාට අවශ්‍ය රෙදි අතට අරන් දෙමින් අම්මාට උදව් කරයි .... බාප්පා දුන් රෙද්ද උඩින් අම්මා මගේ අලුත උපන් දරුවා තබා..., කළුවරේම එය ඔතා බාප්පාගෙ අතට දුන්නාය....

" ඔන්න දූලිකට කුළුදුලේ දුවෙක් හම්බවෙලා ...."

ඒ සමගම දරුවා අඩන හඩ මට ඇසි හිතට සතුටක් දැනින...මගේ ඇගේ තුබු සියලු දුක් වේදනා, හිට් තැන, නතර වී මගේ හිතට සතුටක් ඇති විය...මමත් දැන් අම්මා කෙනෙක් වී ඇත. රෑ කරුවලේ මහ පාරේ කඩ කාමරයක් ඉදිරිපිට මම දරුවෙක් බිහි කර ඇත. මාලා නැන්දාත්, අම්මාත් නොදන්නා වින්නඹුකමක් කර දරුවෙක්ට මෙලොවට එළිය දී ඇත....

අම්මාගෙ පළවෙනි මිණිපිරී ඇයගෙ උදව්වත් ඇතුව එළියට ගන්නට ලැබිඇත.

"අන්න ඈතින් වාහන දෙකක් එනවා.... පොලිස් ජීප් වෙන්න ඇති...අත අල්ලන්න, අත අල්ලන්න කෙල්ලව දැන්වත් ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනියන්න පුළුවන්ද බලන්න....

බාප්පා දරුවාත් තරුළු කරගෙන එළිය විහිදවමින් පැමිණි වාහන දෙක ඉදිරියට ගොස් අත අල්ලා, බිම ඉදගත්තේය....

වාහන දෙකෙන් දඩි බිඩි ගා ගෙන එළියට පැන්නේ මුහුනු වසා , තුවක්කු අතින් ගත් තරුණ ළමයි වගයකි....

"මොකද... මොකද... මේ මහ රෑ..මෙතන පාරට වෙලා...

උඹලට තේරෙන්නෙ නැද්ද අද ගෙවල් වලට වෙලා ඉන්න කියලා තියෙන්නේ කියලා ......?

"අනේ මහත්තයෝ මගේ කෙල්ලට ඉස්පිරිතාලෙට යන්න, වාහනයක් හොයා ගන්න බැරුව දරුවා මෙතන හම්බවුණා...."

තුවක්කු අතින් ගෙන අප වට කරගත් තරුණ පෙනුමැති පිරිමි ළමයින්ට අම්මා එසේ කියා වැදගෙන ඉදීන්නේ බයේය....

"ආ....එහෙමද ... ඔය ළමයව වාහනේට නග්ග ගන්නවා.... අපි ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනියන්නම්...."

අම්මාත්, මාත් සමඟ වාහනයට නගින්න ගිය බාප්පාව, එක පිරිමි ළමයෙක් එළියට තල්ලු කලේ.....

"නෑ නෑ ගෑනු දෙන්නා, ඉස්පිරිතාලේ ගිහාම ඇති..තමුසේ ගෙදර යනවා මැරුම් නොකා..."

අම්මත් මාත් වාහනයට නග්ගා ගත් ඇස් වසා ගත් තරුණයෝ හතර දෙනා කැලෑ පාරවල් වලින් වාහනය පදවාගෙන යයි.....ඊට පිටුපසින් තව වාහනයක් එයි....එහි සිටින්නේද මේ වාහනෙ අයගෙම කට්ටිය යැයි මට සිතේ....දරුවා ලැබි මගේ ඇගේ තිබු සියලු අමාරු මට අමතකව ගොස් දැන් ඇත්තේ මරණ බයකී....මොවුන් අපව කොහේ එක්ක යනවාදැයි නොදනී.

"ඔව්...ඔය දෙන්නා පිටිපස්සෙ වාහනයට යන්න...අපි මේ අම්මලා ඉස්පිරිතාලෙන් බස්සලා වට පාරෙන් එන්නම්..."

අපි ගිය වාහනය නතර කලේ පාළු පාරක් අයිනේය. අපේ වාහනයේ සිටි තරුණයින් දෙන්නෙක් වහා එයින් බැස පිටිපස්සෙන් ආ වාහනයට නැග ගත්තේය. නැවතත් අපි සිටි වාහනය ධාවනය වෙයි....අම්මත් මමත් දරුවත් එකට බදාගෙන ඉන්නේ හුස්ම ගන්න අමතක වය.

අපි ආ වාහනය හෝමාගම ඉස්පිරිතාලෙට ආපසු වහා එයින් එළියට බැසගත් තරුනයෙක් සුළු සේවකයෙක් කැදවා ගෙන ආවේ තල්ලි කරන ඇදකුත් රැගෙනය. සුළු සේවකයා මාව වාහනයෙන් බස්සා රෝහල තුළට රැගෙන ගියේ අම්මා සමගය. අප ආ වාහනයේ අයට ස්තුති කීරිමටවත් අපට කට අරින්න ඉඩක් නොතියා එම වාහනය නැවත රෝහල් බිමෙන් එළියට ඉගීලි ගියේය.

"මේ දරුවා ඉස්පිරිතාලේට ගේන්න වාහනයක් හොයා ගන්න බැරුව, පාරෙ අයිනෙ හම්බවුනේ දැන් පැය භාගයකට විතර ඉස්සෙල්ලා ......"අම්මා නර්ස් නෝනලාට කියයි.

"දැන් කරන්න දෙයක් අපට ඉතිරි වෙලා නෑ.... ඔය දරුවා යසට ඉපදිලා ඉන්නේ..." හෝදලා කරලා ගන්න තියෙන්නේ...

"ඒ උනාට දරුවගේ පෙකනි වැල කපපු කතුර මොකක්ද දන්නෑනේ.... අම්මටයි, දරුවටයි පිටගැස්මට බෙහෙත් විඳින්න වෙයි නේද නෝනා..?...

මාව රෑ ඉස්පිරිතාලෙට ඇතුළත් කෙරිණ.... අම්මා එදින රෑ ඉස්පිරිතාලේ මා සමග නැවතුනි....

දරුවාටත් මටත් ලොකු අමාරුවක් නැතුව හොද සනීපෙන් සිටි නිසා, පසුදා හවස, ඉස්පිරිතාලෙන් මගේ ටිකට් කැපිණි.

පසු දින හවස මාව ගෙදරට එක්ක යන්න සුමිත් ආවේ ත්‍රීවීල් රතයකිනි. පසුදින උදේ බාප්පා ඇරපු පනිවිඩයට, සුමිත් මා බලන්න එනවිට එදින හවස් වි තිබුනි.

අපි ගෙදර ගිය පසු බයිසිකලේකින් තරුණයෝ දෙදෙනෙක් විත්, හාල් තුනපහ, කිරිපිටි බෑග් වගයක් ගේ දොරකඩින් තියා ගිය බව අම්ම කීය.

මෙවැනි දේවල් මේ භීශන සමයේ රටපුරා තැන් තැන්වල සිදුවන බව, මාත් අලුත් දරුවත් බලන්න ආ අහල පහල අය කීහ.

දරුවා ලැබී මම ඉස්පිරිතාලේ ඉන්දෙද්දී සුමිත් ඒ ගැන ආරංචි වී මා බලන්න නුවර සිට පාදුක්කේ ආවත්.... මෙතරම් ඉක්මනට මට දරුවා ලැබේ වියැයි ඔහු සිතා නැත. මට පාරේ අයිනේ දරුවා ලැබුනු පසු, මාව ඉස්පිරිතාලේ එක්ක ගිය තරුණයන්ට මට, ස්තුති කරන්න නොලැබුන එක ගැන නම් මට පොඩි දුකක් ඇත.

-සදුදාට හමුවෙමු -

*ප්‍රිසිලා ගොඩහේවා*